دسته بندی مقالات:

طاعون نشخوارکنندگان

دلایل ایجاد بیماری طاعون نشخوارکنندگان و روش های درمان آن

طاعون نشخوارکنندگان چیست؟

یکی از بیماری هایی که امروزه جمعیت گوسفند و بز را تهدید می کند بیماری طاعون نشخوارکنندگان می باشد که به نام P. P. R   هم شناخت شده است. این بیماری اولین بار در ساج عاجل اتفاق افتاد که بعدها در هند، آفریقا و ایران هم نمونه هایی از این بیماری مشاهده شد و متاسفانه به دلیل  واگیری این بیماری خسارت جبران ناپذیری را به صنعت دامداری وارد می کند. این بیماری از دام های اهلی به دام های وحشی به راحتی سرایت پیدا می کند و در دام های اهلی و وحشی  که از آبشخورهای مشترک استفاده می کنند میزان سرایت آن بیشتر است.
عامل این بیماری نوعی ویروس  به نام موربیلی از خانواده  پارامیکسوویریده است که امروزه در سازمان بهداشت جهانی دام  در لیست  مهم ترین بیماری های دامی قرار گرفته است و در صورت جدی نگرفتن و مبارزه اساسی و پیشگیری با این بیماری امکان دارد که خسارت جبران ناپذیری را بر اقتصاد کشور وارد کند به همین علت سازمان بهداشت جهانی دام تاکید دارند که در صورت مشاهده این بیماری در هر کشوری سریع باید به این سازمان گزارش داده شود که تصمیمی برای رفع این مشکل گرفته شود در این مقاله به بررسی و علت بیماری طاعون نشخوارکنندگان و روش های درمان آن می پردازیم.

طاعون نشخوارکنندگان
طاعون نشخوارکنندگان

مهمترین علائم بیماری طاعون نشخوارکنندگان

از مهمترین نشانه های این بیماری در نشخوارکنندگان سبب وجود تب و لرز شدید و ناگهانی، ریزش ترشحات از چشم و بینی حیوانات، تنگی نفس، وجود اسهال شدید و بدبو و سرفه شدید از علائم  مهم این بیماری می باشند که در صورت مشاهده هر کدام از این علائم باید در اولین فرصت به دامپزشک مراجعه کرد زیرا شدت مسری بودن این بیماری بالا می باشد و در صورت حاد شدن بیماری امکان مرگ و میر ناشی از این بیماری در بین  نشخوارکنندگان از جمله، گوسفند زنده ، بز، آهو، کل، بز و … بیشتر می شود.
این بیماری در دو نوع حاد و فوق حاد اتفاق می افتد در نوع  فوق حاد این بیماری ترشحات و اسهال شدیدی در دام اتفاق می افتد و دام در مدت زمان 4-5 روزه تلف می شود اما در نوع حاد در مرحله اول حیوان با بی اشتهایی و تب و حالت سستی در بدن شروع می شود  و موهای بدن این حیوانات تا حدودی حالت ایستاده به خود می گیرند، قرمز شدن پوشش مخاطی دهان و چشم، تغییرات اساسی در پوشش مخاطی، مهبل، واژن و  دهان دام، به دلیل وجود ترشحات زیاد از چشم و خشک شدن آن چشم ها به هم می چسبند، تورم و ترک خوردگی در لب ها و بسیاری از علائم دیگر که در صورت اینگونه علائم و قبل از  پیشرفت این بیماری سریعا باید به درمان آن پرداخت.

مهمترین روش های  پیشگیری و درمان بیماری طاعون نشخوارکنندگان

یکی از موثرترین و کم هزینه ترین روش ها  پیشگیری می باشد که برای جلوگیری از وقوع این بیماری لازم است که دام به صورت منظم در مقابل این بیماری و بسیاری از بیماری های دیگر واکسینه شود و برای پیشگیری بهتر است در صورت بروز این بیماری در یکی از دام ها، دام به سرعت قرنطینه شود و واکسیناسیون تمامی دام ها صورت بگیرد و در صورتی که تعداد دام های آلوده بیشتر شود بهترین تصمیم این است که تمامی دام ها معدوم شوند و خسارات را به دامداران پرداخت کنند زیرا در صورت بروز می توان اقتصاد یک کشور را به راحتی فلج کند. اما همانطور که گفته شد بهترین روش انجام واکسیناسیون با استفاده از واکسن همولوگ به مدت زمان حدود سه سال می باشد. از دیگر روش های درمان که می توان ذکر کرد استفاده از یک سری آنتی بیوتیک ها، استفاده از داروهای ضد التهاب و ویتامین های AD۳E می باشد که برای درمان دام های آلوده  بسیار مفید است. علائم این بیماری در بزها بسیار شدیدتر از گوسفندان می باشد.

واکسیناسیون بیماری طاعون نشخوارکنندگان
واکسیناسیون بیماری طاعون نشخوارکنندگان

نحوه ی انتشار و انتقال بیماری طاعون نشخوارکنندگان

راه های بسیار زیادی برای انتقال و انتشار ویروس بیماری طاعون نشخوارکنندگان وجود دارد اما از مهمترین این راه ها عبارتند از:
–    از طریق ترشحات چشم و دهان، مدفوع آبکی و ….
–    انتشار ویروس از طریق سرفه و عطسه دام های آلوده به صورت قطرات ریز آبکی
–    تماس بین دام های آلوده و سالم
–    به دلیل تعداد بالایی از دام ها در میادین دامی امکان انتقال توسط دام های آلوده وجود دارد
و بسیاری از راه های دیگر که در انتشار و انتقال این بیماری بسیار موثرند.

یکی از سوالاتی که برای بسیاری از افراد به خصوص افرادی که ارتباط نزدیکی با دام ها دارند یا به عنوان کارگر در دامداری مشغول به کار هستند و یا به عنوان دامدار، این است که آیا امکان انتقال این بیماری از دام های آلوده به انسان وجود دارد؟ خوشبختانه امکان سرایت این بیماری از دام به انسان وجود ندارد و از این نظر مشکلی این افراد را تهدید نمی کند. از مهمترین ضدعفونی کننده ها برای از بین بردن این ویروس در مکان های نگهداری دام ها استفاده از ترکیبات فنلی، ترکیبات ید دار، اسید سیتریک، الکل، هالوژن ها( هیپوکلریت سدیم) و … می باشد که در صورت واکسیناسیون به موقع می توان از شیوع این بیماری تا حدود سه الی 4 سال جلوگیری کرد.

به اشتراک بگذارید:

مقالات مرتبط:

اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات کاربران:
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
×
ورود / عضویت
کد تأیید به شماره شما ارسال می شود
Proceed With WhatsApp
ارسال مجدد کد یکبار مصرف(00:60)